Το βασικό στοιχείο της σύνθεσης είναι η στέγαση της κύριας εισόδου, της οποίας η τσιμεντένια στέγη είναι ένα ρεφρέν στα πανιά που τεντώνονται στη ζέστη των δρόμων, με ένα επιτηδευμένα βαρύ στέγαστρο τοποθετημένο σε επιτηδευμένα λεπτούς στύλους. Με αυτόν τον τρόπο, ο Μαυρομμάτης τονίζει την πλαστικότητα του σκυροδέματος: λυγίζει τα στέγαστρα, αποδεικνύοντας ότι το μονολιθικό σκυρόδεμα μπορεί να είναι πλαστικό. Και μάλιστα λεπτό.

Όχι όμως μόνο με μπετόν! Όταν περπατάτε γύρω από αυτό το κτίριο - και ο καθένας από εσάς μπορεί πράγματι να μπει στο εσωτερικό του πρώτου ορόφου (δεν επιτρέπεται η φωτογράφηση) - θα παρατηρήσετε τους εσωτερικούς κήπους.

Μοιάζει κάπως τόσο με τις μεσαιωνικές σκήτες όσο και με την αρχιτεκτονική των οθωμανικών παλατιών, με την εναλλαγή κλειστών και πράσινων χώρων.

Όταν αντιλαμβάνεστε αυτή την έξυπνη μηχανική αισθητική, της οποίας οι δημιουργοί δεν ενδιαφέρθηκαν για έντονες χρωματικές πινελιές και διακοσμητικά στοιχεία, σκέφτεστε ότι ο κόσμος της δεκαετίας του 1970 - η εποχή των παππούδων μας - ήταν καλλιτεχνικά πολύ πιο ανεπτυγμένος από ό,τι σήμερα.

Ο μπρουταλισμός επηρέασε τότε όλες τις χώρες του κόσμου, ανεξάρτητα από τα πολιτικά συστήματα - από τη Μεγάλη Βρετανία μέχρι τη Γιουγκοσλαβία, από την ΕΣΣΔ μέχρι τις ΗΠΑ και τη Βραζιλία.

Λίγο αργότερα, θα δούμε την πίσω όψη του δικαστηρίου - ένα τσιμεντένιο τραγούδι από μόνο του.