Μετά τη δημιουργία στρατιωτικής βάσης στην Κύπρο το 1878, οι Βρετανοί ενδιαφέρθηκαν για ένα νέο κοινοτικό κέντρο και αποφάσισαν να το τοποθετήσουν κοντά στο νερό: έτσι διαμορφώθηκε σιγά σιγά το σύνολο που βλέπουμε τώρα.

Βλέπουμε το κτίριο της Επαρχιακής Διοίκησης Λάρνακας (1881), ένα συμμετρικό κτίριο χωρίς τοπικά χαρακτηριστικά, όπως ένα μεγάλο εξοχικό ή ένας σιδηροδρομικός σταθμός.

Αριστερά από το κτίριο της διοίκησης, υπάρχει ένα άλλο βρετανικό κτίριο που αποτελείται από πέντε πανομοιότυπα τμήματα: μια αποθήκη όπου αποθηκεύονταν εμπορεύματα και περίμεναν την εκκαθάριση. Κοντά βρίσκεται το κτίριο του τελωνείου με την ίδια μετριοπαθή αισθητική, του οποίου η μόνη προφορά είναι μια συνημμένη εξωτερική βεράντα. Παρά τον μπλε χρωματισμό της, δείκτη του ότι ανήκει στην ελληνική κουλτούρα, αυτή η βεράντα είναι ένα αγγλικό αρχιτεκτονικό δείγμα - όπως είδαμε με το σπίτι του Πιερίδη. Ζήτησα από τον Έντμουντ  Χάρης, έναν Βρετανό ιστορικό αρχιτεκτονικής, να σχολιάσει αυτό το αποικιακό σύνολο: "Εδώ υπάρχουν στοιχεία τόσο κοινά για τη γλώσσα του νεοκλασικισμού, που μου φαίνεται περιττό να μιλάμε για εθνικές ιδιαιτερότητες". 

Ολόκληρη η πλατεία ήταν, μέχρι σχετικά πρόσφατα, ένας χαοτικός χώρος μισού λιμανιού. Άρχισε να γίνεται ένας σύγχρονος δημόσιος χώρος τη δεκαετία του 1990, όταν ο Γεώργιος Χριστοδουλίδης πρωταγωνίστησε ως δήμαρχος Λάρνακας.

Οι αποθήκες στεγάζουν σήμερα την Κυπριακή Πινακοθήκη και είναι ένας από τους χώρους διεξαγωγής της Μπιενάλε Λάρνακας.